Voor de laatste keer deze vakantie gaan we vroeg op om de zonsopgang te bekijken. Het is pikdonker en ijskoud als we naar buiten stappen. Op de camping is het nog muisstil. Om zes uur rijden we het park binnen op zoek naar Sunrise Point. Het is nog zo donker en de borden zijn slecht te lezen dat het even zoeken is voordat we het gevonden hebben. Naast ons zijn er meer gekken die bedacht hebben om op vakantie zo vroeg hun bed uit te gaan. Het is verrassend druk op de parkeerplaats en het uitzichtpunt. We hebben veel laagjes kleren aan, maar die zijn nog niet voldoende om ons warm te houden. Wat duurt het dan lang voordat de zon boven de horizon uit komt. De zonsopgang valt voor ons wat tegen. We hebben al veel mooier gezien deze vakantie. Daarbij helpt de drukte ook niet. Als we het idee hebben dat we het mooiste gezien hebben zoeken we een picknicktafel op in de zon en ontbijten daar. Ondertussen ontwaken de vogels en zien we een hele mooie knalblauwe vogel en een soort boomkruiper/klever. We hadden het al koud, maar het wordt steeds erger. Mijn cinnamonroll vriest bijna vast aan mijn vingers. Het eten gaat een stuk langzamer, want de kaken doen het niet meer zo goed met deze kou. We hoefden niet bang te zijn dan onze yoghurt te warm zou worden. Er zou eerder een laagje ijs op groeien. Met een volle buik gaan we terug naar Sunrise Point om te beginnen aan de wandeling de canyon in. We gaan de Queens Garden Trail combineren met de Navajo Trail. Een route van een kleine 5 kilometer met een behoorlijk hoogteverschil van totaal 300 meter. We dalen via de makkelijkste kant naar beneden (Sunrise Point) Het is nu nog lekker rustig op het wandelpad en het is nog koud/koel. Door het wandelen warmen we gelukkig snel op. De uitzichten op de rode en oranje rotsformaties zijn prachtig. Helaas staat de zon nog net te laag dat er een te groot contrast is tussen zon en schaduw om mooie foto's te maken. We lopen echt langs, tussen en onder de hoodoos door. Er zijn poortjes uitgehakt en soms moet je tussen twee hoodoos door. Het is een mooi wandelpad. Voordat we het weten zijn we al aan het eind van de Queens Garden Trail. De eerste anderhalve kilometer zit er op. We dalen steeds verder af en komen uit bij een mooi bankje in de vorm van een boomstam. In de zomer van 2014 hebben wij hier ook gezeten. Om negen uur 's ochtends zitten we al aan de chips en rozijntjes. Je moet goed eten om warm te blijven en energie te houden. We krijgen bezoek van een Steller Jay. Een donkerblauwe vogel met een zwarte kop met enorme kuif. Een leuk beest dat last heeft van ADHD en veel te snel beweegt om vast te leggen. Hopelijk heb ik een lucky shot. We dalen nog verder de canyon in en lopen tussen de dennenbomen die zo'n heerlijke geur hebben met iets meer in de verte de hoodoos. Als we de Navajo Trail op willen gaan om aan de grote klim te beginnen stuiten we op twee grote borden. Het pad is afgesloten in beide richtingen. Eén is afgesloten, omdat die alleen in het hoogseizoen geopend is. De ander is onlangs gesloten vanwege steenlawines. We hadden nog maar één mijl te gaan en dan waren we boven. Nu moeten we het hele pad weer terug lopen. Dat is een flinke teleurstelling. Ik zit er even doorheen en we stoppen weer op het bankje waar we op de heenweg ook zaten. We krijgen wederom gezelschap van de Steller Jay die bijna op schoot komt zitten. Een nieuwsgierig eekhoontje komt voorzichtig kijken wat wij aan het doen zijn. Dat maakt het al weer goed dat de trail is afgesloten. De zon staat nu een stuk hoger en verlicht de rotsen nu nog mooier waardoor het geen straf is om hetzelfde pad terug te gaan. We maken geregeld stops om foto's te maken wat tevens een goed excuus is om even uit te rusten. Het pad gaat als maar omhoog en we zitten op behoorlijke hoogte, meer dan 8000 feet. Geen idee hoeveel meter dat moet zijn. We vernemen wel dat het hoog gelegen is. Af en toe lopen we ook bijna naast sneeuw. De zon wordt steeds krachtiger en de laagjes kleding gaan één voor één uit. Jas, dik vest, dun vest en dat keer twee personen. Hoe gaan we dit allemaal vervoeren? Met wat creativiteit lukt het ons. We zijn blij dat we zo vroeg begonnen zijn aan de wandeling. Het is nu nog prima te doen qua warmte en drukte. Het laatste stuk van de wandeling is het zwaarst. Het is even flink zweten om boven te komen. Het is een pittige klim. Twee en een half uur later komen we weer boven bij Sunrise Point. Dat hebben we netjes gedaan. We hebben zo'n 5-6 kilometer gelopen.

We puffen uit op een bankje. Boven aan de rand van de canyon waait het behoorlijk en hebben we het toch opnieuw koud in de zon. We stappen snel de auto in en rijden door naar Rainbow Point. Het eindpunt van de scenic drive. De weg gaat behoorlijk berg op en we eindigen op 6100 feet hoogte. We zien onderweg steeds meer sneeuw en bovenaan staan we tussen witte lappen dekens. Voordat we van het uitzicht gaan genieten doe ik even een powernap in de auto. Ik ben even intens moe van het wandelen. Vanaf dit punt zien we mooie rode rotsformaties met witte vlakken sneeuw wat een geweldig contrast geeft samen met de strak blauwe lucht. Iedereen geniet van de sneeuw. Er worden sneeuwpopjes gemaakt en sneeuwballen gegooid. Op de terugweg passeren we diverse uitzichtpunten. Wij stoppen bij Ponderosa Point, Farview Point en Natural Bridge. Bij al deze uitzichtpunten ligt sneeuw. Het lijkt mij prachtig om dit park in de sneeuw te zien. Zo hebben we toch een beetje een idee gekregen hoe dat er uit zal zien. Als laatste maken we een stop bij Paria Point. Vanaf de parkeerplaats loopt een pad langs de canyon met vele vergezichten. We hebben hier ook zicht op witte hoodoos en een groene vallei. Het is een onbekender punt en we staan bijna alleen te genieten. Het amfitheater slaan we over. Het is daar gigantisch druk en daar zijn we een beetje allergisch voor. We hebben erg genoten van het park, maar hebben het niet op een hele nieuwe of andere manier ontdekt dan de vorige keer. Dat hadden we wel bij de Grand Canyon en Monument Valley.

Het is al na lunchtijd als we het park verlaten. Wij rijden door naar de Subway. Er zijn meerderen die dit ook een goede optie vinden. Er staat een rij tot aan de voordeur. We moeten flink wat geduld hebben voordat we ons broodje hebben. We rijden terug naar de camping waar we smullen van het broodje. Wat een trek hadden wij gekregen van deze ochtend. We voelen ons na het wandelen één grote stofbal en gaan ons douchen. We hebben bijna de auto nodig om ons te vervoeren naar het sanitair gebouw. Als we ein-de-lijk zijn aangekomen is het een raadsel hoe we de douche aan krijgen. Na heel wat trekken, duwen en draaien is de douche aan. De douchehokjes zijn typisch Amerikaans. Er zitten spleten tussen van wel 10 centimeter. Als ik opzij kijk kan ik zo bij 10 hokjes naar binnen loeren. Ben ik even blij dat er overdag niemand doucht. Je kan alles zien door die spleten heen. De rest van de dag genieten we van de zon en nemen we de tijd om bij te komen. Ik duik even het bed in om te slapen. Later op de middag lopen we naar de Old Town Shops voor een ijsje waar ik mij de hele vakantie al op verheug. Een bolletje Chocolate Chip Mint. Helaas zijn deze winkels pad geopend vanaf mei. Dan begint het echte seizoen pas. Wij vinden het vandaag al behoorlijk druk. Bij de General Store van Ruby's Inn vinden we een goed alternatief. Met een beker Lemonade Ice verlaten we de winkel en smikkelen we het op bij de cabin. De zon verdwijnt achter de wolken en we zoeken de warmte op van de cabin. We mogen alweer door naar het avondeten. Gisteren hadden we enorm genoten van de zalm bij het buffet dat we nu een zalmfilet bestellen. Er ligt denk ik wel 500 gram vis op ons bord. Genoeg voor twee dat het mij weer niet lukt om mijn portie helemaal op te eten. Als ik de foto's op de laptop zet kom ik tot de ontdekking dat mijn geheugenkaart bijna vol zit. Mijn eerste is ook al vol en zoveel foto's heb ik nog echt niet gemaakt. Er gaat iets goed fout en Jos is tijden bezig om mijn camera weer aan de praat te krijgen. Als het eindelijk is opgelost en ik opgelucht adem kan halen gaan we vuurtje stoken. Dit is de laatste nacht op de camping wat betekend dat er geen kampvuur meer komt. Dat gaan we zeker missen. Na 6 nachten geen eigen badkamer verlangen we daar wel weer naar. Een bed met meer ruimte dan 1.40 is ook wel erg aangenaam.

Jos heeft zijn fitbit eindelijk aan de praat gekregen. Vandaag hebben we 10 kilometer gelopen. Geen wonder dat we moe zijn.