Als ik 's nachts naar de WC moet en de gang op loop zie ik iets uit mijn ooghoek voorbij flitsen. Ik kijk naar buiten en zie één mannetjes hert en drie vrouwtjes. Dat is nog eens tof.
Veel te vroeg gaat de wekker. Het is nog maar half vijf als we opstaan. Je moet er wat voor over hebben om de zon op te zien gaan. We kleden ons snel aan en lopen naar de shuttlebus. De afstanden zijn te groot om te lopen en met de auto mag je op de meeste plekken niet komen. Wij nemen de rode busroute richting Hermits Rest van vijf uur. Dat was de planning, maar de bus komt niet opdagen. De bus rijdt elk half uur en we beginnen hem te knijpen of we nog wel op tijd zijn voor de zonsopgang. Het is buiten verschrikkelijk koud. Zelfs met thermo ondergoed, twee vesten en een jas aan is het erg koud als je opeens drie kwartier moet wachten op de bus. Om half zes zitten we dan eindelijk in de bus op weg naar Hopi Point vanwaar we de zon zien opkomen. We waren net op tijd om de zon boven de horizon uit te zien komen. Het wordt gelijk een beetje warmer. De rotsen kleuren prachtig rood. Langzaam komen steeds meer rotsen in de zon. Het is een prachtig gezicht waar we bijna een uur van genieten. Als het mooiste geweest is lopen we terug naar Powell Point om de shuttle terug te nemen naar ons hotel.
Om zeven uur zijn we al uitgecheckt en rijden naar Market Place. Er lopen hier allemaal herten rond en bang zijn ze niet. Als we willen zouden we ze kunnen aaien. In de supermarkt halen we toetjes voor het ontbijt. De rest van ons ontbijt halen we bij de Maswik Lodge. Pannenkoeken met bosbessen. Het is een behoorlijke maaltijd. Helaas valt het ontbijt niet zo goed waardoor we beiden last van onze buik krijgen. Het is nu nog heerlijk rustig in het park dus tijd om het te verlaten voordat het drukker word. We rijden over de prachtige Desert View Drive. Onderweg hebben we diverse keren uitzicht op de canyon en stoppen bij een aantal uitzichtpunten. Vanaf deze punten hebben we veel beter zicht op de Colorado rivier. Er vliegen helikopters over. Als je ziet hoe klein ze lijken besef je pas hoe gigantisch groot deze canyon is. Bij Desert View Watchtower maken we voor de laatste keer een stop en dan verlaten we de Grand Canyon.
De weg naar onze eindbestemming is lang en vooral veel rechtdoor rijden. Het landschap is mooi en vooral weids en toch is het dan vermoeiend om te rijden. Het is gewoon zo saai rijden. Sla na 114 kilometer rechtsaf. Sla daarna over 80 kilometer linksaf. De wegen gaan eindeloos rechtdoor. In Tuba City halen we een broodje bij de Subway. We kijken wat vreemd op dat het al zo druk is om elf uur. Uren later komen we pas tot het besef dat het hier één uur later is. Oepsie.
We wijken af van onze route om een bezoek te brengen aan Coal Mine Canyon. Totaal onbekend bij de meeste mensen. Staat nergens beschreven en wordt niet aangegeven met bordjes. Ik heb het gevonden via het Amerika Forum en een gedetailleerde beschrijving gevonden. Toch is het altijd afwachten of het te vinden is en de onverharde weg begaanbaar is. Het lukt ons om in één keer juist te rijden en de onverharde weg is een gravelweg die goed te begaan is voor onze auto. Het is ons niet helemaal duidelijk hoever we moeten doorrijden. Ik stap uit, want in geen velden of wegen zie ik een canyon. Als ik iets verder loop en over een heuveltje heen kijk zie ik Coal Mine Canyon liggen. We laten de auto staan en lopen er naar toe. We zijn er helemaal alleen en wat is dit ontzettend mooi. Deze canyon is totaal niet te vergelijken met de Grand Canyon. Het is nog steeds groot, maar met hele andere kleuren en rotsformaties. Het is eigenlijk gek dat deze prachtige canyon zo onbekend is. Het is zeker net zo mooi als de andere bekende canyons in dit land. We zoeken onze eigen weg door de canyon en genieten van de vele mooie uitzichten. Als we een mooi plekje in de schaduw hebben gevonden genieten we van ons Subway broodje. Jos kan niet optimaal genieten. Hij maakt zich zorgen om de auto. We staan in the middle of nowhere geparkeerd en zijn niemand tot last. Toch is Jos er van overtuigd dat de auto weggesleept kan worden. De kans dat de auto wordt afgelikt door koeien is vele malen groter. We vragen ons af hoe lang dit pareltje nog onbekend blijft. Over 10 jaar kunnen wij misschien wel zeggen dat we de canyon bezocht hebben toen het nog onontdekt was. Moet je nagaan dat er ook mensen zijn geweest die ooit de Grand Canyon op deze manier bezocht hebben. Dat is toch geweldig!
We wisselen om van chauffeur en rijden door verlaten gebieden. We passeren weinig tot geen dorpjes. Toch leven hier mensen. Dat is te zien aan de borden die aangeven dat er een schoolbus kan stoppen. Waar is hier een school en waar wonen al die kinderen? Dit is het gebied van de Navajo Indianen en de meeste van hen leven nog op traditionele wijze in vaak kleine huisjes, hutjes (hogans) of trailers in the middle of nowhere. Het is een eenvoudig bestaan waar wij ons niks bij voor kunnen stellen. Uren rijden we door dit gebied en het landschap varieërt van groene zandhopen, tot oranje rotsen met opeens groene bomen en struiken. We zijn wel klaar met het rijden en maken er ons eigen feestje van. We schreeuwen keihard mee met (foute) zomerhits. Zo komen we de uren door en zien we de eerst rode rotsen van Monument Valley verschijnen. Het is even zoeken naar onze overnachtingsplaats. We verblijven in een tipi met zicht op Monument Valley. Het ziet er super leuk uit. We hebben een eigen overdekte picnicktafel, stoeljes, vuurkorf, BBQ en zijn momenteel de enigen. We ploffen neer en komen bij van de lange rit en alle indrukken. Het zit zelfs zo fijn dat we de tijd vergeten en schrikken dat het al half zes is. Als we de auto instappen om boodschappen te halen wordt de schrik nog iets groter. Het is al half zeven. Jos zijn telefoon gaf niet de juiste tijd weer. Ik had al wel gezien dat de rotsen mooier verlicht werden, maar er ging nog geen lampje branden. Dan maar geen boodschappen en snel op naar Monument Valley Tribal Park om de zonsondergang te zien. Het is tot nu toe de drukste plek die we bezocht hebben. We genieten van het uitzicht en bemachtigen een plekje in The View restaurant. We bestellen een proeverij van Navajo gerechtjes. We smullen van heerlijke Navajo Frybread met honing en Frybread met gehakt. We hebben diverse stoofpotjes gekregen die behoorlijk pittig zijn. Als het eten op is zien we de zonsondergang op het mooiste punt. Als de schaduw langzaam over de rotsen heen valt rijden we als nog naar de supermarkt. We komen terug met een dikke bos hout en steken een vuurtje aan. Een biertje drinken zit er niet meer in, want die hebben de buren per ongeluk opgedronken. Er staat een gezamenlijke koelkast en de eigenaresse had gezegd dat ze er dingen uit mochten gebruiken zonder te vertellen dat er ook nog andere gasten waren. Wat voelden onze buren zich schuldig.
We blijven nog even zitten om te genieten van de fantastische sterrenhemel en duiken dan het bed in. Het was een lange dag en morgen gaan we er weer op tijd uit.