Groepsreis

Sarapiquí - La Fortuna

Vanochtend zijn we weer veel te vroeg wakker. Om vier uur begint mijn hele lijf weer pijn te doen. Het eten lukt weer niet, maar ik ga wel proberen om mee te gaan naar Tirimbina. Dat is het natuurreservaat waar we gisteren ook gewandeld hebben. Daar krijgen we uitleg over hoe chocolade verbouwt wordt en verwerkt wordt tot chocolade. Het verbaast mij dat cacaobomen helemaal niet zo groot zijn. De vruchten zijn daarentegen wel groot.

Op een leuke manier laten ze ons het proces zien met ondertussen het nodige proeven. Al valt dat proeven niet bij iedereen in de smaak. Eerst kauwen we op droge cacaobonen die behoorlijk bitter van smaak zijn. Daarna krijgen we cacaonibs te proeven. Dit is tegenwoordig erg populair als superfood. Bij chocolade denk je al snel aan chocolademelk en dat kregen we natuurlijk ook. Niet zoals wij dat kennen, maar cacaonibs opgelost met water. Daar kon je zelf nog smaken aan toe voegen zoals vanille en chili. Tja, wat zal ik er over zeggen? Het is anders! Vol enthousiasme zaten we te wachten op het eindproduct, de chocolade. We hebben het weg moeten spoelen met een pepermuntje. De structuur is heel anders en de melk variant was mier en mierzoet. Ook al was het niet te eten we hebben wel plezier gehad.

De zon was inmiddels gaan schijnen. We waren erg blij dat we nog wat tijd over hadden om weer door het reservaat te wandelen. Dezelfde route lopen met zon geeft toch een heel ander beeld. Het lopen over hangbruggen stond hoog op mijn lijstje om te doen. Ik kan het al afstrepen en vind het geen straf om er nog een keer overheen te gaan.

Daarna pakken we snel onze spullen om weer verder te reizen. We zijn nog maar net de bus in en het begint toch te plenzen. Wat hebben wij een geluk gehad met het weer.

Onderweg wordt mama steeds misselijk en de emmer onder haar stoel (die waarschijnlijk voor mij bedoelt was) komt goed van pas. De groep stapt uit om te lunchen in Fortuna en wij gaan door naar de dokter. Hopelijk kan die iets voor mij betekenen. Dit is een kliniek waar niet elke Tico komt. Dat zou betekenen dat we zo klaar kunnen zijn. Die vlieger gaat toch niet op. Eerst volgt een lang gesprek met de alarmcentrale, dan wachten en vervolgens het gesprek met de dokter. We zijn erg blij met onze reisleidster die als tolk fungeert. Na wat onderzoek krijg ik te horen dat ik aan het infuus mag. Met mijn dokter-ziekenhuis-naalden vrees moet ik dan ook even slikken, maar ik heb er veel voor over om mij weer goed te voelen. Als ik op de behandeltafel lig en krijg te horen dat het een uur duurt is het voor de dokter wel duidelijk ik hier erg van schrik. Mijn reactie was niet bepaald neutraal en we moeten allebei erg hard lachen. Die man komt vandaag thuis met een leuk verhaal voor zijn gezin. De tafel ligt prima en dat gedruppel van het infuus is rustgevend om naar te kijken. Het uur vliegt verrassend snel voorbij, maar dan zijn we er nog niet. Dan moet er nog iemand komen om mij te bevrijden, eerst rustig zitten, papierwerk, medicijnen. Driekwartier doen we er over om de deur uit te stappen en zelfs dan zijn we nog niet klaar. We moeten nog even langs een andere apotheek en dan kunnen we (twee en een half uur later) weer terug naar ons hotel.

Het infuus heeft zijn werk goed gedaan. Ik voel mij direct een stuk beter en geniet van de thermale baden. Mama is zich helaas slechter gaan voelen en blijft op de kamer. We hebben één van de mooiste huisjes op het park gekregen. Vanuit onze kamer hebben we zicht op de vulkaan El Arenal. Met de minuut wordt die steeds zichtbaarder. In combinatie met de zonsondergang is het een prachtige afsluiting van de dag.