Oregon 2017

Terug naar Portland

Vandaag staan we op tijd op om nog vol op te kunnen genieten van onze allerlaatste (hele) dag in Amerika. We hebben alleen een kleine tijdsdruk. De huurauto moet vanavond ook om acht uur ingeleverd worden. Dat wordt goed plannen en de tijd in de gaten houden.
Als we om half acht het bed uit gaan en aangekleed zijn verras ik Jos door te vertellen dat we uit ontbijten gaan bij een pannenkoekenhuis. Het is nog wel een stukje rijden, maar dat heeft hij als pannenkoeken liefhebber er natuurlijk voor over. We rijden naar Hood River en maken onderweg nog een tussenstop bij Bridge of the gods. Dit is een tolbrug met een tol van schrik niet, € 2,00! We zijn de brug al een paar keer over geweest met de auto en willen hem nu te voet over. Vanaf de brug heb je prachtig zicht op de Columbia River. De brug is verre van voetganger vriendelijk, maar je mag hier altijd op de weg lopen en fietsen. We betalen onze tol en beginnen aan onze spannende attractie. De brug bestaat niet uit asfalt, maar uit een groot rooster. Daar loop je dan op honderd(en) meter boven het water over een rooster. De vangrail is mijn grootste vriend tijdens het wandelen, want het is ook zonder hoogtevrees behoorlijk spannend. Ik spreek mijzelf toe met de woorden “niet naar beneden kijken”. Ondertussen komen er auto's en vrachtwagens de brug over die ervoor zorgen dat de hele stellage enorm begint te schudden. We lopen tot halverwege en besluiten terug te lopen. Dat was een zeer spannende beleving voor weinig geld. Nu hebben we zeker een ontbijt verdient.
We komen aan bij the pancake house. De menukaart is enorm met pannenkoeken, wafels, crepes, omelet en nog meer ongezond spul waar je maag goed gevuld van raakt. Het is Jos zijn feestje en hij kiest voor de pannenkoek met spek en pancake syrup. Dan krijgen we 4 wafels met spek. Het zijn hele grote en dikke pannenkoeken. Het is heerlijk en zoveel dat een lunch overbodig is.
Met ons veel te grote ontbijt achter de kiezen rijden we verder door Hood River waar we weer en stukje van de Fruit Loop rijden met onderweg alle fruitboerderijen. We komen er achter dat we eergisteren toch echt de leukste boerderij(winkel) al bezocht hebben en gaan er naar terug. Ik neem een fruitsmoothie en Jos lukt het om nog een cookie milkshake naar binnen te werken. Waar laat die man het toch! Veel te vol willen we terug naar de watervallen rijden. De buik protesteert waardoor we een verplichte stop houden bij Waterfront Park in Hood River.
Als het beter gaat rijden we via de Historic Columbia River Highway naar de watervallen in de hoop dat het er vandaag wat rustiger is dan gisteren. De hoop verdwijnt al snel. Nog voor we de eerste waterval bereiken staan de bermen al vol met geparkeerde auto's. De weg is al niet breed en met al die geparkeerde auto's wordt het er niet bepaald beter van. Gelukkig lukt het ons om een plekje (in de berm) te bemachtigen bij Horse Tail Falls. Een prachtige waterval die al goed zichtbaar is vanaf de parkeerplaats. We lopen naar beneden en zien een paar dappere zwemmers. Het is smeltwater en ijskoud! Wij maken een wandeling van een halve mijl naar de Upper Horse Tail Falls. De halve mijl is een behoorlijk pittige wandeling berg op. Het is vandaag een stuk heter waardoor de klim nog een stuk lastiger is. Als we de waterval gezien hebben is het de moeite waard geweest. Hij is prachtig. We lopen nog een kleine halve mijl verder naar een prachtig uitzichtpunt. Als we op de klok kijken is het al half drie. Nodig tijd om naar beneden te gaan. Dat gaat een stuk makkelijker. We maken onderweg een stop bij Crown Point Vista House waar dit keer wel een plek te bemachtigen is. Daarna rijden we een slechte weg van 14 mijl naar Larch Mountain. Een mooie route door de bossen naar een uitizchtpunt. Als we eenmaal boven zijn is het zoeken naar het uitzicht. Wat niet op de kaart vermeldt stond is dat je eerst nog een stukje moet wandelen. Dat gaat natuurlijk niet via een vlak pad, maar berg op. Dat vernemen de benen wel na de eerdere wandeling van vandaag. Als we hijgend bovenop staan hebben we zicht op vijf met sneeuw bedekte toppen. We zien Mount St. Helens, Mount Rainier en Mount Adams in Washington State. De andere kant op zien we Mount Hood en heel erg in de verte en wolken Mount Jefferson. Later lezen we dat er bosbranden zijn bij Mount Jefferson. Dat verklaart waarom die zo slecht zichtbaar is. Dit prachtige uitzichtpunt heeft geen bekende naam waardoor we hier bijna alleen staan.
Nu rijden we in één stuk door naar Portland. Het is inmiddels spits en we belandden voor het eerst tijdens onze vakantie in de file. Kunnen we alvast weer wennen aan Nederland. Hier rijdt het toch een stuk beter doordat iedereen zich houdt aan de regel keep your lane. Ons hotel ligt zo goed als aan de snelweg en op korte afstand van het vliegtuig. Als we al onze eigendommen uit de auto hebben gehaald rijden we voor de laatste keer naar de supermarkt om spullen te kopen die we graag mee willen nemen naar Nederland. Daarna leveren we de auto in op het vliegveld. Dit gaat verrassend snel. Voordat we het weten staan we op het vliegveld zonder auto. We worden met de hotelshuttle opgehaald en staan een paar minuten later bij onze kamer zonder auto. Wat voelt dat kaal. Zonder auto kun je hier geen kant op.
Op aanraden van het personeel van de receptie gaan we eten bij Billy's Steakhouse. Als we drinken willen bestellen wordt ons gevraagd om ons te identificeren. Helaas is het niet voldoende dat alleen Jos zijn rijbewijs mee heeft. Hij drinkt en ik niet, maar dat is niet voldoende. Chagrijnig lopen we het stuk weer terug om mijn rijbewijs op te halen om er te mogen eten. Het is een soort van kroeg achtig restaurantje waar je blijkbaar niet welkom bent als je geen 21 jaar bent. Het personeel van het hotel had gelijk. Je kunt hier heerlijke steak eten voor geen geld!