Wat hebben wij weer heerlijk geslapen. Stipt negen uur lagen we plat en iets voor zeven uur werd ik wakker zonder kater. Het is nog vroeg en we nemen de tijd om ons klaar te maken voor de dag. Het ontbijt is vandaag net wat anders dan gisteren en het smaakt weer goed. Het is wel erg fijn dat het ontbijt is inbegrepen. Er zijn weinig eetgelegenheden in de buurt en bespaard een hoop tijd die we beter kunnen gebruiken. Om half negen gaan we naar het metrostation en het is duidelijk dat het vandaag een werkdag is. Het was zo rustig op straat en nu lopen er hordes mensen in onze buurt en de straten staan vol met auto's. Op het metrostation is het super druk. We proppen ons in de metro en dat past net. De rit duurt gevoelsmatig lang. Het is bloedheet en ik sta verre van comfortabel. Ik heb dringend frisse lucht nodig. We bevinden ons diep onder de grond en moeten met een hele lange roltrap naar boven. Fijn dat de benen nu even niet hoeven te werken. Als we boven zijn zien we direct The Vessel. Een kunstwerk (gebouw) dat erg doet denken aan tekeningen van Ascher. Het is hier erg rustig en we kunnen mooie foto's maken. Ik wil graag het bouwwerk in. Helaas duurt het nog een uur voordat ze open gaan. Ondanks navraag gedaan te hebben snappen we nog steeds niet waar we gratis kaartjes moeten reserveren. Waar is toch die kiosk? We vragen het nog een keer en ik blijk er met mijn neus bovenop te staan. Er staat een zuil met informatie over dit gebied met winkelcentrum. Via dat scherm moet je tickets bestellen. Dit is niet wat wij verwacht hadden. We moeten er hard om lachen. Om het komende uur vol te maken lopen we een stukje over The High Line. Een oude spoorlijn boven de stad dat is omgebouwd tot een park. Vanaf het park hebben we mooi zicht op The Vessel. Het is een groot bouwwerk, maar tussen alle wolkenkrabbers lijkt het niks voor te stellen. Als we terug komen is het opeens druk. Waar komen al deze mensen vandaan? Gelukkig waren wij hier vroeg en konden er van genieten zonder alle mensen. We staan bijna vooraan in de rij die al behoorlijk lang is geworden. Een beveiliger met drugshond loopt langs de rij. We lopen eerst helemaal naar boven. Dat is een pittige klim. Helaas hebben we geen trede geteld. We hebben heel wat trappen gehad. Het bouwwerk is groot genoeg dat we nog steeds zonder mensenmassa's er van konden genieten. Als we weer beneden zijn merk ik dat mijn benen spaghetti, zijn geworden. Nog 1 keer de trap op naar The High Line. Het stikt er van de bankjes en de zon staat er goed op. Even de benen laten uitrusten. Ik zou hier wel uren kunnen zitten, maar we willen nog meer zien. De wandeling over de oude spoorlijn is echt een aanrader. De combinatie van hyper moderne gebouwen en oude gebouwen is erg mooi. Het is blijkbaar een populaire attractie bij de Nederlanders. We zien er ontzettend veel. Dit is tot nu toe ook het drukste wat wij bezocht hebben. Bij Chelsea Market gaan we van The High Line af en op zoek naar Doughnuttery waar we lekkere donuts willen eten. De sfeer van de market is erg leuk, de prijzen zijn belachelijk hoog. We hebben echt wat nieuwe brandstof nodig en halen toch een paar mini donuts. Ze vallen helaas wat tegen. Ze hebben TIG smaken die op papier heerlijk klinken. In werkelijkheid is het suiker met een “smaakje” dat weinig smaak heeft.

Het is alweer bijna lunch tijd en we zouden rustig aan doen. We pakken de metro naar Midtown en gaan lunchen bij Ess a Bagel. Een populaire zaak waar nog net een klein tafeltje vrij is voor ons. Jos sluit aan in de enorme rij. Het is een leuk, gezellig zaakje wat heel on-Amerikaans aan doet. De bagel is reusachtig en groot genoeg om samen op te eten. De bagel was voorzien van een 2cm dikke laag zalm. Ik was hier harder aan toe dan ik dacht. Ik voel me hierna een stuk energieker. Het is nog een stuk(je) lopen naar de metro. We maken een tussenstop bij Magnolia Bakery waar we een cheesecake halen. Dit staat namelijk zeer hoog op mijn eet to-do lijst. We nemen de pecan karamel cheesecake mee naar de kamer om later een keer op te eten. Het is nog geen vijf minuten met de metro terug naar het hotel. Om twee uur zijn we terug en gaan lekker uitrusten met een kopje echt Amerikaans slootwater.

Om vier uur gaan we opnieuw op pad. Helaas is het bewolkt geworden en moeten wij ons plan aanpassen. Bij mooi weer wilden we naar een rooftop gaan om de zonsondergang te bekijken. We willen nog graag naar buiten, maar niet te ver meer lopen. We nemen de metro naar het zuidelijke puntje in Queens. Als we buiten komen lijkt het net alsof we New York verlaten hebben en in een rustig dorpje zijn gekomen. Veel laagbouw met bakstenen huizen. Heel Amerikaans. We lopen naar de NYC Ferry toe die ons naar DUMBO (Brooklyn) brengt. Het lijkt net wat op te klaren, maar daar waar de zon onder gaat is bewolking. Er is amper iets zichtbaar van de ondergaande zon. We gaan boven op het deck zitten en genieten van de boottocht met zicht op de skyline. De boot vaart hard en de wind is koud. Voor het eerst heb ik het koud. De boottocht naar Staten Island is wel veel mooier. Hier zit ook een stuk skyline bij dat er niet uit ziet. Een half uur later komen we aan in DUMBO. Bij de waterkant blijven we staan om het donker te zien worden. Langzaam lopen we verder om ook de Brooklyn Bridge er bij te zien. Als we koud en hongerig zijn lopen we naar de kruising van Washington met Front Street om nog een keer de Empire State Building door de Manhattan Bridge te zien. De toren is nu mooi blauw verlicht. In Front Street gaan we eten bij een pizzeria. Een echte New York pizza. Geen Big American zoals die in Nederland. Een slice van een gigantische pizza die dun en een beetje slap is. Daardoor kun je de enorme punt dubbel klappen en zo opeten. Precies zoals de locals dat doen. Het smaakte goed. Twee pizzapunten waren voor mij al te veel. Het is nog een klein stukje lopen naar de metro die ons rechtstreeks naar het hotel brengt.

Het reizen met de metro is ideaal en toch ook vermoeiend. Voor de ene metro moet je veel trap lopen, voor de andere nog meer. Zeker als je de Vessel beklommen hebt is dat niet zo prettig voor de benen. Het is vaak onder de grond nog een stuk lopen (vooral als je moet overstappen) of van je bestemming naar de metro. Het is altijd de vraag of je kan zitten of moet staan. Gelukkig treffen wij het vaak dat er nog zitplaatsen zijn.

Opvallend: Veel fietsers hebben plastic zakjes aan hun stuur vast gemaakt waar ze hun handen in stoppen. Geen idee wat het nut hiervan is.