Het is tijd om weg te gaan. De camping is net vol en wij hebben de gave om net voor de drukte weg te gaan. Erg rauwig zijn we er niet om dat we vandaag verder moeten trekken. De omgeving is prachtig, maar de yurt zijn we zat. Het bed dat de eerste nacht nog zo lekker leek te slapen voelt nu eerder aan als een houten plank. Als we ons omdraaiden in bed maakten we de hele camping wakker zo hard kraakte het.
Het eerste deel van de route kunnen we inmiddels wel dromen zo vaak hebben wij die al gereden. De eerste stop maken we bij Mount Hood Meadows. Dit is een skigebied net iets ten oosten van de Timberline Lodge ligt. Het is hier net zo prachtig, maar compleet uitgestorven. De hekken zijn zelfs dicht om het parkeerterrein op te gaan. In Oostenrijk zou dit een fantastische en drukke plek zijn geweest om te wandelen. Zo vreemd dat hier de meest mooie plekken dicht zijn, omdat het zomer is.
Het landschap veranderd van bossen naar een vruchtbaar gebied met allemaal fruitgaarden. Welkom in de betuwe van Oregon, maar natuurlijk op z'n Amerikaans. Bijna alle fruitgaarden hebben er een (enorme) winkel/bakkerij bij met de meest lekkere baksels met vruchten uit hun eigen “tuinâ€. Ook bieden de meeste boerderijen het aan om zelf fruit te plukken. Wij maken eerst een stop bij een lavendelboerderij. Blauw/paarse velden met op de achtergrond Mount Hood en Mount Adams. Bedenk daarbij de geur van lavendel en je kunt je indenken dat het prachtig is. Daarna komen we bij een prachtige boerderij. Niet vanwege de boerderij zelf, maar al het eten dat ze aanbieden. Buiten staan tafels met daarop wel zeker 70 soorten jam soorten om te proeven. Ik heb ook pompoen boter geproefd en dat was niet te eten! Binnen kon je allemaal zoetigheden vinden in de vorm van cookies, vruchtenflappen, pies, smoothies en milkshakes. Ik zou alles wel willen uitproberen. Dit is nog maar de eerste stop, en er zijn wel zeker 20 van dit soort boerderijen. We genieten van het uitzicht op de bergen met een smoothie en een milkshake. Ik hoop dat ons glazuur nog op de tanden zit. Wat is een milkshake mierzoet!
Om de verleiding van al het lekkers te weerstaan houden we het bij rondrijden langs de mooie boerderijen. We rijden over de kleine binnenwegen door de heuvels. Dat het geen bergen zijn zorgt er niet voor dat de wegen minder steil zijn. Op een gegeven moment rijden we een heuvel op en kunnen er niet overheen kijken. Als we er éénmaal overheen kunnen kijken zie ik een weg voor mij liggen die meer doet denken aan een achtbaan. Ik zit als een gillend en giechelend meisje in de auto. Dat was nog eens een leuke en gratis attractie!
Via een omweg langs een prachtig panorama punt komen we uit in het centrum van Hood River. Tijd voor iets hartigs na al het zoets. Het centrum is niet groot, maar wel hutje mutje vol. Na wat zoeken lijken we een parkeerplaats gevonden te hebben. Helaas houdt onze handrem het niet om op deze heuvel te blijven staan. Iets verder op vinden we een plek waar de auto wel kan blijven staan. We gaan op zoek naar een restaurantje met airco, want het is hier 96 graden. Gevoelstemperatuur ligt nog hoger. Een airco hebben we niet gevonden, maar ijswater helpt ook goed. We kunnen weer verder en rijden naar Rowena Crest. Dit is een uitzichtpunt op de Columbia River Gorge en een bekende bocht in de weg. Vele haarspeldbochten brengen je naar beneden richting The Dalles. Met dit weer zijn er zelfs nog mensen die het aandurven om naar boven te fietsen. Mijn tong ligt al op straat als ik twee stappen buiten de auto heb gezet.
Nadat we boodschappen hebben gedaan gaan we eten in Hood River. We delen samen spareribs. Je kon kiezen uit een halve en een hele. Nadat we eerst navraag hebben gedaan hoe groot ze zijn blijken ze veel groter te zijn dan omschreven. Dat wordt een hele kluif. De serveerster is trots op ons dat we het hebben opgegeten. Als toetje nemen we een bevroren bosbessen cheesecake. Wauw, dat is bijzonder. Thuis maar eens proberen om te gaan maken.