Het lijkt erop dat de jetlag voorbij is. We staan vandaag vroeg op, omdat we een lange reisdag voor de boeg hebben.
We verblijven aan de oostkust en vertrekken naar de westkust. Dat doen we niet via de kortste route. We rijden via het Ocala National Forest. Om half negen stappen we in de auto op weg naar Lake Woodruff Wildlife Refuge. Een zeer onbekend natuurgebied waar geen mens te bekennen is. Bij de tourist information halen we wat plattegrondjes met wandelroutes er op. Buiten staan informatieborden over wat er zoal in de omgeving te zien is. Als Jos net voorleest dat er ook kolibrie's te zien zijn vliegt er één voorbij. Jos roept direct dat er ook een krokodil zichtbaar is in de hoop dat we die ook direct zien, maar helaas. We kiezen een korte route uit en rijden naar de parkeerplaats. Als we weg willen rijden zien we twee Canadese kraanvogels. Ze staan op slechts een paar meter afstand van ons en zijn totaal niet bang. Toen ze op mij af kwamen lopen was ik denk ik banger voor hen dan zij voor mij. Wat een gigantische vogels zijn dat. De wandelroute is erg kort en we zien verder geen dieren. De natuur is wel erg mooi en het is al verschrikkelijk warm. De luchtvochtigheid is vandaag veel hoger waardoor het veel warmer aanvoelt.

Het was een leuk uitstapje en de auto lust inmiddels wel wat brandstof. Laten we even gaan tanken. In Oregon hoefden we nooit zelf te tanken, dus wij hadden geen idee hoe dat moest. Dat is nog niet zo makkelijk als het lijkt. Als je wilt tanken doe je dat voornamelijk aan de pomp zelf met je creditcard. Je moet dan wel je postcode invoeren en dat kunnen wij niet. Daar gaat het mis waardoor de pomp op hol sloeg en we naar een andere pomp moesten. Ook daar verliep niet alles in één keer goed. Voor een Europeaan is tanken in Amerika niet zo logisch als het voor een Amerikaan is. Wij tanken eerst en betalen achteraf. Hier betaal je eerst en ga je dan tanken. Weer wat geleerd.

Met een volle tank rijden we naar Juniper Springs. Althans, dat was de bedoeling. Mijn lieftallige man is niet zo'n ster met navigeren waardoor we er voorbij rijden. We moeten 12 kilometer terug rijden om er te komen. Gelukkig was dat al snel de moeite waard. Tijdens het picknicken kom ik niet toe aan eten. Er vliegen heel veel mooie vlinders, knalrode vogels en een hele mooie specht rond. Er is een natuurlijke bron waar een soort zwembad van gemaakt is met heel helder blauw water. Er is ook een wandelroute door het park over een boardwalk. Onderweg zien we veel vogels. We zien een grote specht met een rode kuif alsof het een helm is. De knalrode vogels vliegen je om de oren. Aan het eind van de route komen we uit bij een spring waar volgens de medewerkers een alligator en schildpadden zouden moeten zitten. De schildpadden hebben we gezien, de alligator helaas niet. Het is een mooie plek die we bijna voor onszelf hebben, we moeten nog een eind rijden naar Clearwater Beach.

We zijn vandaag 3 jaar getrouwd en dat moet natuurlijk gevierd worden met een ijs(je). Via de navigatie vinden we een ijszaak. De keuze aan ijsjes is overweldigend en we vragen de medewerker om hulp. Haar favoriet is de brownie fudge sundea. Klinkt heerlijk. Natuurlijk hadden we beter moeten weten en er maar één moeten bestellen. Ook het ijs is voormaat XXL. We krijgen een complete brownie met 2 gigantische bollen ijs, een pot chocopasta en een halve bus slagroom er op. Wat moeten we hier nu mee? Hoe gaan we dit ooit wegwerken? Hier is geen beginnen aan. Het is gewoon van alles té veel en naar een paar happen zijn we kotsmisselijk. Het meisje die ons dit aanraadde had maatje 32. Zij kan dit nooit in haar eentje opeten. De helft van het ijsje bereikt de prullenbak. We moeten nu nog een heel eind rijden en af en toe kunnen we het ijsje opnieuw proeven. De details zal ik jullie besparen. Wij hebben er in ieder geval van geleerd!

Hoe verder we naar het westen rijden hoe drukker het weer wordt. Het was zo rustig in het bos en nu rijden we op 4-baans wegen en staan we in de file. We besluiten om eerst te gaan eten voordat we naar het hotel gaan. We gaan voor een salade buffet om de vitamines weer op te krikken. Het saladebuffet is zoals met alles hier enorm. Met een saladebuffet is dat niet zo vervelend. Het enige “probleem” is dat we maar één keer mogen opscheppen. Als echte Amerikanen maken we een enorme toren op ons bord met sla, groente, nog wat sla, nog meer groente en vooral nog meer groente. Wat een feest! We eten alsof we uitgehongerd zijn. Het buffet bestaat ook nog uit verschillende broodjes en wel 10 soorten soep. Dit is een plek waar we wel vaker willen komen. Het is al laat voordat we bij het hotel aankomen.Morgen eens kijken waar we precies zijn aangekomen.