Vandaag gaan wij vroeg uit bed zodat wij voor de drukte in het nationale park zijn. Manuel Antonio NP is het drukst bezochtste park van Costa Rica. Om zeven uur gaan wij met de lokale bus naar het park. Toch staat er al een wachtrij bij de ticketsloket. Er mogen een maximaal aantal mensen het park in. Op tijd komen loont dus. Kwart voor acht lopen we het park in en zien de eerste groepen die met gids op pad zijn. Allemaal lopen ze met telescoop rond. Daar wij zij zitten te turen door de lens doen wij dat met het blote oog. We zien een aantal luiaards en een vogel die op een uil lijkt. Het is al behoorlijk warm en ik voel mij erg slecht dus we lopen nog langzamer dan de bejaarden.

Als we bij de toiletten komen zien we de eerste kapucijnapen. Ik zit lekker op een bankje en de aap komt zo naar mij toe lopen. Dat is wel even schrikken. De apenheul was ook niet echt mijn ding. Als het weer iets beter gaat lopen we richting het drukste strand van het park waar het nu nog lekker rustig is. Het is ook echt een strand uit een brochure. De apen lopen hier met bosjes rond en lijken te poseren voor de foto. Al blijven ze nooit lang stil zitten. Ik erger mij kapot aan de Amerikanen die het liefst een aap op hun arm hebben zitten. Ze proberen de apen te lokken, maar jagen ze eerder weg.

Drie stappen verderop is het andere strand dat niet de naam heeft het mooiste strand te zijn en dat is te merken. Wij zijn bijna de enige op het strand samen met een groepje wasberen, neusberen, en hagedissen. Wij zijn helemaal enthousiast over deze beesten terwijl de Amerikanen niet op of om kijken. Ze noemen ze zelfs vuile ratten. Ze zijn totaal niet bang voor mensen en pakken graag eten af en plunderen vuilnisbakken. We lopen daarna de route over de Cathedral, een schiereiland. Een behoorlijk zware wandeling met deze hitte en vele traptreden. Onderweg worden we getrakteerd met mooie uitzichten op zee en een agoeti. De vlinders fladderen om je oren, maar stil zitten doen ze niet. We zien allerlei soorten die we herkennen van vlindertuinen.

Het is tijd om een rustig plekje te vinden op het strand om even uit te rusten. We lopen naar het einde van het rustige strand. Het is inmiddels vloed en de golven zijn zo sterk dat ik zwemmen niet verantwoord vind. Zelfs als ik pootje baad moet ik opletten dat ik overeind blijf staan. We hebben uitzicht op een paar pelikanen.

We willen nog één wandeling maken en moeten daarvoor eerst een heel stuk terug lopen. Gelukkig door de schaduw. Een moeder wasbeer met haar drie jongen loopt met ons mee. Het is inmiddels een stuk drukker geworden en zijn blij dat wij zonder al deze mensen van het strand konden genieten. Het lopen schiet niet op met alle apen die we onderweg tegen komen. Hoeveel apen of andere beestjes je ook ziet, het verveelt ons niet! Na weer de nodige trapjes op komen we aan bij een mooi uitzichtpunt. We zijn moe en lopen langzaam weer terug. Onderweg zie ik opeens een doodshoofdaapje. Die hadden we nog niet gespot. Hoe verder we lopen hoe meer we er krijgen te zien. Het zijn hele mooie en schattige aapjes om te zien. De laatste honderd meter voordat we het park uit gaan zien we nog een kleine ree en een soort ijsvogel (pufbird)

Om kwart voor vier lopen we het park uit. Het voelde aan alsof we in een dierentuin rondliepen. Op de terugweg naar Quepos stopten we bij restaurant El Avion. Zoals de naam al zegt is het een restaurant met een echt vliegtuig. We eten er heerlijk bij ondergaande zon. We gaan met de bus terug naar Quepos. Althans, dat was de bedoeling. Terwijl wij staan te wachten wordt een medewerker van het restaurant bij de bushalte opgehaal door een vriend. Na wat hulp van een paar jongens komen wij er achter dat hij vraagt of wij mee willen rijden. Dat willen wij natuurlijk wel. Al vrij snel stapt de beste man uit en weer drie meter later stappen er weer mensen in. Het is ons wel duidelijk dat dit geen vriendendienst is, maar een soort van taxi. Het is een bijzonder ritje en wij kijken onze ogen uit. Als we navraag doen bij onze reisleidster blijkt dat we gebruik gemaakt hebben van een gedeelde taxi. Net zo gezellig en makkelijk als een gewone taxi, maar dan een stuk goedkoper. Ik zou alleen niet weten hoe je deze taxi's moet herkennen. In Costa Rica zijn allle taxi's rood van kleur. Deze gedeelde taxi is een gewone auto. Wij zijn weer een ervaring rijker.